Bu mektup 12 yıldır Parkinson hastası olan ve hala kamyonuyla çalışmakta olan bir şöförü anlatmaktadır. Mektup Parkinson hastası olan kişinin eşi tarafından hastanın ağzından yazılmıştır.
Sevgili Arkadaşım;
Ben bir Parkinson hastasıyım. Bulaşıcı veya ailesel bir hastalık değildir. Neden olduğunu kimse bilmiyor. Fakat beyindeki dopamin hücrelerinin giderek artan bir hızla ölmesinden kaynaklandığı bulunmuş. Herkes yaşlandıkça dopamin hücrelerinin bir kısmını kaybeder fakat bu durum daha hızlı bir şekilde gerçekleştiğinde Parkinson hastalığı ortaya çıkıyor.
Hastalık yavaşça şiddetlenir fakat yararlı olan ilaçlar mevcuttur. Yıllar içerisinde daha güçlü, daha etkili ilaçlar kullandım. İyi günlerim oldu, kötü günlerim de.
Titreme (tremor); Benim titrememi bekliyorsunuz. Bazen evet, bazen hayır. Günümüzde ilaçlar titremeyi tedavi edebiliyor. Eğer elimde veya ayağımda titreme görürseniz lütfen görmezden gelin. Bana daha önce nasıl davranıdıysanız yine öyle davranın. Hala elimi kullanıyorum, cebime de sokabiliyorum. Biraz titremenin arkadaşlar arasında ne önemi var?
Yüzüm; Gülmediğim veya boş baktığım için beni eğlendiremediğinizi düşünmeyin lütfen. Dik bakıyorsam bu Parkinson hastalığından oluyor. Sizi duyabiliyorum, kafam da sizin kadar çalışıyor. Tek problem duygularımı mimiklerimle göstermekte zorlanmam. Bir de biraz yutma güçlüğüm olabiliyor, bazen ağzımdan su akabiliyor. Ne yapalım ben de devamlı mendil taşıyorum yanımda.
Sesim; Biraz daha kısık sesle konuşmaya başladım. Fısıldar gibi oluyor bazen. Parkinson hastalığından bu da. Lütfen beni dinleyin. Biliyorum benden daha yüksek sesle konuşabilir ve cümlemi tamamlayabilirsiniz. Fakat bundan hoşlanmıyorum. Düşüncelerimi kendim ifade edebilirim. Hala buradayım ve aklım yerinde. Hastalık biraz daha yavaş konuşmama neden oluyor. Ben de izin verirseniz sohbetinizin içinde olmak istiyorum.
Sertlikler; Bazen hareket etmekte zorlanıyorum. İlacın etkisinin geçtiği zamanlarda bu daha çok oluyor. Biraz bekleyin, konuşarak beni yüreklendirin, sonunda hareket edebilirim merak etmeyin. Beni acele ettirmeye çalışmanız işe yaramaz. Sadece iki vitesim var; yavaş ve daha yavaş ! 🙂 Yürümeye başlamak biraz zor oluyor ama sonra düzeliyor.
Egzersiz; Her gün 2-3 km yürümeliyim. Arkadaşlarla yürümek daha eğlenceli oluyor. Bana eşlik edin lütfen. Tamam biraz yavaş yürürüz ama sonunda istediğimiz yere varıyoruz. Germe, çekme ve itme egzersizlerini her gün yapmalıyım. Bu konuda bana yardım eder misiniz?
Uykusuzluk; Uykusuzluktan yakınabiliyorum. Eğer gece yarısı beni dolaşırken görürseniz bunun sebebi Parkinson hastalığı. Erken veya geç yatmam bunu çözmüyor. Gündüz kestiriyorsam lütfen bana izin verin, bazen yorgun hissedip dayanamadığım ve uyuduğum oluyor.
Duygular; Bazen ağlıyorum, beni kıracak bir şey yaptığınızı düşünmeyin. Parkinson hastalığından oluyor. Göz yaşlarımı boşverin, benimle konuşun, birkaç dakika sonra daha daha iyi olacağım.
Lütfen sabır arkadaşlarım, size ihtiyacım var. Ben aynı arkadaşınızım. Sadece biraz yavaşladım. Hayatınızın bir parçası olmaya devam etmek istiyorum. Sizin de benim hayatımın bir parçası olmanızı diliyorum.
Arkadaşın.
Bu mektubun orjinalini (İngilizce) www.parkinson.org sitesinde bulabilirsiniz.
Dr. Egemen Vardarlı